Page 106 - วารสารทหารพัฒนา ปี64 ฉบับที่ 2

76

�
่
ิ
�
่
ั
ั
�
ื
ุ
�
่
์
่
ตาง ๆ ทม่เซลลเยอบ (Epithelium cells) ม่ระยะฟกตว ั สาหรับสตว์ทเป็นโฮสต์และมความไวต่อการตด
ั
้

์
ิ
ั
ั
ิ
ื
ประมาณ 4-14 วน ในหองปฏบตการและ 2-5 สปดาห เช้อโรค ได้แก่ โค (Bos indicus และ B. taurus) และกระบือ
�
สาหรับการติดเช้อตามธรรมชาต (Mulatu E. and (Bubalus bubalis) ซงรายงานการศึกษาในประเทศ
ิ
ื
ึ
�
Feyisa A., 2018) สามารถพบเช้อไวรัสปริมาณมากได้ เอธิโอเปียของ OIE, 2017 กล่าวว่า โคนม (Holstein Friesian)
ื
�
ในตุ่มหรือสะเก็ดท่ปรากฎบนตัวสัตว์ป่วยเป็นระยะเวลา หรือโคลูกผสมจะมอัตราการเกิดโรคและอัตราการตาย
่
38 วัน หลังการรับเชอและอาจจะพบได้ยาวนานกว่าน ้ ่ ทสูงกว่าเมือเปรยบเทยบกับวัวกระทิง (Zebu cattle)
้
ื
�
่
่
่�
่
ื
�
ั
ื
ิ
้
์
่
�
้
่
ในสวนของเลอดสตวทตดเชอ โดยเฉลยจะพบไดประมาณ โดยปัจจัยการเกิดโรคขนกบอาย สายพนธภููมต้านทาน
ุ
ึ
้
ิ
ุ
ั
์
ั
7-21 วันหลังติดเช้อ (OIE, 2017) พ่อพันธุ์สามารถขับ และวงรอบการผลิต (Tuppurainen E.S., et al., 2017)
ื
้
ื
ื
เช้อไวรัสผ่านทางนาเช้อได้เป็นระยะเวลานาน สัตว์สามารถ
�
้
้
ื
ั
�
ั
ื
้
ั
ขบไวรสในนาเชอประมาณ 42 วนหลังจากติดเชอ
(Annandale et al., 2014) โดยเช้อน่้จะถูกยับย้ง
ื
ั
่
(inactive) ได้ด้วยความร้อน 55 องศาเซลเซยส เป็นเวลา
่
2 ชัวโมงหรือ 65 องศาเซลเซยส เป็นเวลา 30 นาท่ ในสาร
�
้
่
ละลายท่มคาความเป็นกรด-ดาง (pH) นอยกวา 6.6 หรอ 8.6
�
ื
่
่
่
ขึ้นไป และสามารถถูกท�าลายด้วยสารเคมต่าง ๆ อาทิเช่น
่
อเทอร์ (Ether) 20% คลอโรฟอร์ (chloroform) ฟอร์มาล่น ภาพที่ 1 แผนท่แสดงพ้นท่การระบาดของโรคลัมปี-สกิน
่

ื
�
�
(Formalin) 1% ฟีนอล (phenol) 2% เวลา 15 นาท่ และ ทมการแพร่ระบาด (FAO, 2016)
่
่�
่�
สารชะล้างทสามารถละลายไขมันได้ เป็นต้น (OIE, 2017)
การติดต่อของโรค (Transmission)
โรคน้สามารถติดต่อได้ท้งทางตรงและทางอ้อม
่
ั
ระบาดวิทยา (Epidemiology)
ื
�
้
่
�
ั
้
�
�
ั
ิ
�
่
้
�
�
ิ
โรคลัมปี-สกินเป็นโรคประจาถ�นในประเทศแถบ อาหาร หรอนาทมการปนเปื้อนนาลาย สงคดหลง นานม
ื
�
และนาเช้อ (Semen) ของโคท่เป็นโรคสามารถแพร่กระจาย
้
�
ิ
แอฟริกา และมการแพร่กระจายของโรคในภููมภูาคต่าง ๆ
่
่
�
ั
ทวโลก หนงในทวปทสาคัญคือทว่ปเอเช่ยซงประกอบด้วย โรคได้ (Annandale C.H., et al., 2014) นอกจากน้ยัง
�
่
�
่
ึ
ึ
�
�
�
สาธารณรัฐประชาชนบังกลาเทศ สาธารณรัฐอินเด่ย สามารถแพร่กระจายโรคโดยแมลงพาหะท่เป็นแมลงดูดเลือด
ุ
่
สาธารณรัฐประชาชนจน สาธารณรัฐไต้หวัน ราชอาณาจักร ได้แก่ ยง (Culex mirificens และ Aedes Aegypti)
ภููฏาน เขตบริหารพิเศษฮ่องกงแห่งสาธารณรัฐประชาชนจ่น ริ้น (Culicoides imicola) เห็บ (Rhipicephalus
สหพันธ์สาธารณรัฐประชาธิปไตยเนปาล จากการศึกษา appendiculatus และ Amblyomma hebraeum)
�
่
พบว่า โรคลัมปี-สกินไม่เคยม่รายงานการระบาดในประเทศไทย มบทบาทสาคัญในการเป็นพาหะของโรค (OIE, 2017)
�
ื
�
่
ื
�
มาก่อนดังภูาพท่� 1 (FAO, 2016) รายงานอุบัติการณ์สูงสุด แมลงท่ไปกัดและดูดเลือดโคป่วยท่มเช้ออยู่ในตัว เมอ
้
ื
่
�
ั
ิ
�
ิ
มักเกิดในเขตพื้นท่�ร้อนชื้น ไปกดโคปกตจะทาให้โคทได้รับเชอ เร�มป่วยและด้วย
่
�
่
ื
โดยช่วงเวลาท่มการระบาดมักจะเกิดในพ้นท่ � สภูาพอากาศของภููมิประเทศทเหมาะสมกับการเพาะพันธุ์
�
่
่
ทมอุณหภููมิความร้อนและความช้นท่เหมาะสมกับการ ของแมลงพาหะทาให้การระบาดของโรคได้แพร่ระบาด
�
�
ื
�
เพาะพันธุ์ของแมลงทเป็นพาหะ (Gibbs P., 2021) อย่างรวดเร็วดังทปรากฏเหตุการณ์ในประเทศไทยปัจจุบัน
่�
่�
ปีที่ 45 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม - สิงหาคม 2564
Volume 45 Issue 2 May - August 2021