Page 89 - 3_61
P. 89
พี่ชายเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของเธอ เธอได้แต่เรียก “พี่ ๆ
พี่อย่าทิ้งหนูนะ!” จากคืนวันนั้น เธอไม่เคยร้องไห้หาแม่อีกเลย
เธอไม่ดื้อ หรือเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว
เด็กน้อยไม่เคยบอกกับใครเลย ว่าตั้งแต่เธอรู้ว่า
พ่อกับแม่ไม่มีวันจะกลับมาหาเธอได้อีกนั้น เธอรู้สึกหวาดกลัว
เพียงใด และสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดก็คือ พี่ชายคนเดียวที่เธอ
หวังพึ่งจะทิ้งเธอไปเหมือนกับพ่อและแม่อีก ความรู้สึก
หวาดกลัวนี้นี่เอง ที่ท�าให้เธอ เด็กหญิงอายุเพียง ๖ ขวบ
ต้องท�าตัวเป็นเด็กดี เป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชาย แม้เธอ
จะพยายามเป็นเด็กที่น่ารักของพี่ชายยังไง อยู่มาวันหนึ่ง
ต่งเสียวเป่าก็ทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าวเหมือนพ่อกับแม่
อีกคน
เช้าของวันเสาร์หนึ่ง พี่ชายของเธอช่วยเปียผมให้เธอ
แบบที่เขาไม่เคยท�ามาก่อน พี่ชายใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่เป็นชุดเสื้อกับกระโปรงขาวล้วน
ให้แก่เธอ
พี่ชายพาเธอไปที่สวนสาธารณะหน้าหมู่บ้านจากนั้น เธอก็ไม่เคยลืม ความรู้สึกที่เหมือนโลกนี้หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง
ก็พาเธอไปเล่นม้าหมุนและเครื่องเล่นอีกมากมาย วันนี้พี่ชาย ความรู้สึกหวาดกลัวที่มันบอกกับใครไม่ได้เลย...
ใจดี ซื้อทั้งเกล็ดน�้าแข็งให้เธอกิน และขนมอีกมากมายยัดใส่ เธอพยายามช่วยงานในบ้านของป้า ไม่ว่าจะเป็น
กระเป๋าของเธอเต็มไปหมด “เอาไว้กินเมื่อน้องหิวนะ เสี่ยวเป้ย” ซักเสื้อผ้า เธอรู้ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอไม่ดื้อและไม่เอาแต่ใจ
เธอทั้งเล่นทั้งกินอย่างสนุกสนาน วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุข อีกต่อไป เพราะที่นี่ พวกเขาไม่ใช่ญาติของเธอ
ที่สุด สุขจนลืมคิดถึงพ่อแม่ ลืมความหวาดระแวง ลืมความกลัว เธอมีพี่ชายคนใหม่ซึ่งเป็นลูกของลุงกับป้า เขาแก่กว่า
ที่เธอคิดไว้เสมอมา ค�่าวันนั้น เธอเล่นจนเพลียและก็นอนหลับ เธอ ๑ ปี เขาซนมาก และมักจะรังแกเธอเสมอ เธอได้แต่
ไปบนบ่าของพี่ชาย อดทน ไม่กล้าบอกลุงกับป้า เพราะกลัวว่าจะไม่ได้อยู่บ้าน
แต่ทว่า เช้าของวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่เธอ หลังนี้อีกต่อไป
ไม่คุ้นเคย นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ “พี่ชายหนูอยู่ไหน ๆ หนูจะไป โชคดีที่ลุงกับป้ารักและเอ็นดูเธอมาก ท่านให้เธอเรียก
หาพี่ชายของหนู ฮื่อ ๆ” เธอวิ่งออกมาจากห้องที่นอนอยู่ พวกเขาว่าพ่อกับแม่ พ่อกับแม่คนใหม่ซื้อชุดนักเรียนใหม่
คนข้างบ้านที่เธอเรียกว่าป้า บอกกับเธอว่า “เสียวเป่าไปท�างาน ให้เธอทุกปี มีอาหารอร่อย ๆ ดี ๆ ก็มักจะเหลือไว้ให้เธอ
ไม่ต้องร้องไห้นะ ต่อไปป้าจะดูแลหนูเอง” จากวันนั้น กินเสมอ เธอรู้สึกรักและขอบคุณพ่อแม่คนใหม่มาก แต่
เป็นต้นมา เธอก็อาศัยอยู่ที่บ้านของคนที่เธอเรียกว่าป้า ส�าหรับเธอ วันเวลามันช่างเดินช้าอะไรเช่นนี้
แม้เธอจะรู้ว่าลุงกับป้าเป็นเพื่อนรักของพ่อกับแม่ ค�่าวันหนึ่ง ตอนที่เธอช่วยแม่ปักผ้า จู่ ๆ แม่ก็บอก
แต่เมื่อเธอรู้ว่าพี่ชายทิ้งเธอไปแล้ว ความรู้สึกเสียใจมัน กับเธอว่า “หลายปีมานี้ลูกไม่ถามหาพี่เสียวเป่าเลยนะ?
มากมายกว่าที่เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ตายจากไปแล้วเสียอีกเพราะ แม่ไม่รู้ว่าพี่เสียวเป่าเลี้ยงดูหนูยังไง ตอนนั้นพี่เสียวเป่าเพิ่ง
ตอนนั้นเธอยังมีพี่ชายให้พึ่งพิง แต่นี่ พี่ชายที่เธอรักมากมาย อายุเพียง ๑๔ เท่านั้นเอง” เธอนิ่งไปครู่ใหญ่ พี่ชายทิ้งเธอ
กลับพาเธอมาขายให้ลุงกับป้าข้างบ้านอย่างนั้นเหรอ? พี่ชาย ไป ๕ ปีแล้วสินะ ตอนนี้เธออายุได้ ๑๑ ปีแล้ว ก�าลังเรียนรู้
เอาเงินที่ขายเธอหนีไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือ พี่ชายไม่รักเธอแล้ว ชั้น ป.๔ เธอเม้มปากไปไว้แน่น ใช่สิ เธอจะคิดถึงพี่ชาย
ใช่หรือเปล่า? ที่ขายเธอไปท�าไม เพราะทุกครั้งที่เธอคิดถึงพี่ชายก็มีแต่
ความสูญเสียครั้งก่อนท�าให้เสี่ยวเป้ยปรับตัวเข้ากับ ความรู้สึกเกลียดชัง “แม่คะ อย่าพูดถึงเขาอีกได้ไหมคะ!”
สภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วขึ้น ความรู้สึกนี้ แม้โตมาจนถึงวันนี้ แม่บุญธรรมได้แต่ถอนหายใจ เดิมทีมีอะไรจะบอกเธอแต่ดู
วารสาร 87
ทหารพัฒนา
