Page 91 - 3_61
P. 91
ส่งมา ต้นทางคือเมืองกวางเจา ไม่มีที่อยู่ ตราประทับของ “ต่งเสียวเป่า ชายผู้ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา สูญเสีย
ไปรษณีย์ เปลี่ยนที่ส่งแบบไม่ซ�้ากัน เธอตัดสินใจจะต้องสอบ แขนข้างหนึ่งจากการถูกเครื่องจักรในโรงงานตัดขาดเมื่ออายุ
เข้ามหาลัยที่กวางเจาให้ได้ เธอจะไปตามหาพี่ชายที่กวางเจา ได้ ๑๙ ปี จนต้องกลายเป็นคนพิการตามท้องถนน พเนจร
ให้เจอให้ได้ ร่อนเร่ไปทั่วกวางเจา เก็บของเก่าขายประทังชีวิต ส่งหนังสือพิมพ์
และแล้วเธอก็สอบติดมหาวิทยาลัยในกวางเจา ตามบ้าน แจกใบปลิว เก็บหอมรอมริบจนสามารถเช่าแผง
แต่บ้านเมืองที่กว้างใหญ่ขนาดนี้เธอจะเริ่มต้นหาพี่ชาย ขายหนังสือ และซ่อมรถจักรยานไปด้วย ก�าลังใจเดียวที่
จากตรงไหน? มันไม่ต่างอะไรจากการงมเข็มในมหาสมุทร ท�าให้ต่งเสียวเป่าสู้มาจนทุกวันนี้ คือน้องสาวคนเดียวอันเป็น
ช่วงเวลานั้น พี่ชายของเธอยังคงส่งเงินค่าเทอมให้เธอ สุดที่รักของเขา!”
ไม่ขาดหาย เธออ่านมาถึงตรงนี้ ก็ยกคอมพิวเตอร์ขึ้นมากอด
เมื่อเธอเรียนจบ เธอขอพ่อกับแม่หางานท�าในเมือง แนบอกและร้องไห้โฮ
กวางเจา เธอเลือกที่จะท�างานขายประกัน เพราะมันเป็นงาน ตอนที่เธอเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าแผงขายหนังสือของ
ที่สามารถออกไปตามหาลูกค้าในสถานที่ต่าง ๆ ได้ ต่งเสียวเป่า
ในวันที่ความหวังแสนจะริบหรี่ จู่ ๆ เธอก็เห็นเรื่องราว พี่ชายของเธอก�าลังเปลี่ยนยางรถจักรยานให้ลูกค้า
ของชายซ่อมรถจักรยานแขนเดียวที่ถูกแชร์ต่อ ๆ กันมาใน คนหนึ่งอยู่ เขาใช้ปากและมืออย่างช�านาญการ เพียงครู่เดียว
เฟซบุ๊ก วินาทีที่เธอเห็นภาพของชายคนนั้น ที่ก�าลังใช้ปากงับ ก็เปลี่ยนยางรถจักรยานให้ลูกค้าเสร็จ
เปลี่ยนยางรถจักรยานเธอก็ตะลึงงัน นั่นมันพี่เสียวเป่า เธอยืนมองพี่ชายที่เหงื่อท่วมกายและใบหน้า เหงื่อ
ของเธอนี่นา เธอจ�าแววตาที่เอาจริงเอาจังและคิ้วที่เชิด ที่หยดลงจากใบหน้าของพี่ชายแข่งกับหยดน�้าตาของเธอ
ขึ้นสูงของพี่ชายได้ “ท�าไม่พี่เสียวเป่าจึงเหลือแขนแค่ข้างเดียว?” ที่ยืนร้องไห้อยู่ด้านหลัง เธอไม่เห็นอาการเหน็ดเหนื่อย
เธออุทานขึ้น จากนั้นก็รีบคลิกเข้าไปอ่านเรื่องราวข้างใน เธอ ของพี่ชายแม้แต่น้อย เธอเห็นเพียงความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว
อ่านบทความนั้นทีละค�า ด้วยหัวใจที่แทบจะหยุดเต้นมันทั้ง และรอยยิ้มที่มีให้กับลูกค้าชายคนนั้น ภาพนั้น เหมือน
เจ็บปวดและบีบหัวใจของเธอเสียเหลือเกิน กระชากเธอให้กลับไปเมื่อ ๑๘ ปีที่แล้วอีกครั้ง พี่ชายคนดี
ที่พาเธอนั่งเล่นม้าหมุนและกินขนมอยู่ในสวนสาธารณะ
หน้าหมู่บ้าน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”
ต่งเสียวเป่าถามหญิงสาวคนหนึ่งที่ก�าลังยืนร้องไห้มองเขา
เป็นเวลานาน เมื่อเขาเพ่งมอง เขาต้องตะลึงตัวชาวาบ
หญิงสาวที่สวมชุดสีขาวที่ก�าลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา ณ ตอนนี้
“คุณ..คุณ..คือ” ภาพของเด็กผู้หญิงวัย ๖ ขวบ ผุดขึ้น
ในห้วงความคิดของเขา พลันน�้าตาจากไหนก็ไม่รู้หยดลง
จากตาหยดแล้วหยดเล่า เขายันตัวเองลุกขึ้นยืนด้วย
อาการตัวสั่นเทา “พี่คะ จ�าหนูได้ไหม หนูคือเสี่ยวเป้ย
ของพี่ไงคะ” สองพี่น้องโผเข้าหากัน ต่างก็ร้องไห้และ
กอดกันเป็นเวลานานแสนนาน
cr. นุสนธิ์บุคส์
ภาพ : https://www.sanook.com/movie/21889/
วารสาร 89
ทหารพัฒนา
