Page 90 - 3_61
P. 90
เมื่อเรียนจบมัธยมเธอจะออกหางานท�า เพราะบุญคุณ
ที่พ่อแม่บุญธรรมมีต่อเธอ หลังจากพี่ชายใจด�าขายเธอให้กับ
พวกเขามันช่างมากมาย จนไม่รู้จะทดแทนยังไงให้หมดได้
พี่ชายบุญธรรมสอบเอ็นฯ ไม่ติดที่ไหนเลย แต่พี่ชาย
ก็จะขอให้พ่อกับแม่ส่งเรียนมหาลัยเอกชน ซึ่งค่าเทอมแพง
เหลือเกิน เมื่อตกลงกันไม่ได้ พ่อกับพี่ชายก็ทะเลาะกันอีก
“ยังไงพ่อก็จะให้เสี่ยวเป้ยเรียนมหาลัยให้ได้” เสียงของ
พ่อบุญธรรมดังขึ้น จนพี่ชายต้องเดินหนีออกจากบ้านไป
“หนูไม่สอบค่ะพ่อ หัวเด็ดตีนขาดยังไงหนูก็ไม่เรียน!”
แม่บุญธรรมเดินตรงเข้ามากอดเธอไว้ “เสี่ยวเป้ย ฟังแม่นะ
จะยังไงหนูก็ต้องเรียน หนูรู้ไหม พี่เสียวเป่าส่งเงินค่าเทอม
ท่าทางของเธอแล้วไม่น่าจะพูดได้ในตอนนี้ เธอวางผ้าลง มาให้แม่แล้ว อย่าท�าให้พี่เขาเสียใจเลยนะ พี่เขาหาเงินมาได้
และขอตัวเข้านอน ไม่ง่าย!” เธอยืนงงเหมือนมีอะไรมาตรึงเธอไว้ มันเป็นไปได้
ใช่แล้ว เธอโกรธพี่ชายเหลือเกิน เธอไม่กลัวหรอก ยังไง คนที่ขายเธอให้กับพวกเขาน่ะเหรอ ที่ส่งเงินค่าเรียน
หากจะล�าบาก ต้องอดมื้อกินมื้อ หรือไปขอข้าวใครกิน หรือ มาให้เธอ!
จะไม่ได้เรียนหนังสือ จะไม่มีเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ เธอขอแค่ได้อยู่กับ “ลูกรู้ไหม ท�าไมพี่ชายของหนูถึงเอาหนูมาฝากไว้กับ
พี่ชายคนเดียวของเธอก็พอ แต่นี่อะไร พี่ชายกลับมาท�าลาย พ่อและแม่ ตอนนั้นเสียวเป่าอายุเพียงแค่ ๑๔ ปี เขารู้ว่าเขา
ความหวังที่มีอยู่ริบหรี่ของเธอไปเสียหมดสิ้นเธอไม่มีทาง ไม่สามารถดูแลน้องที่อายุได้เพียง ๖ ขวบได้ เขาจึงตัดสินใจ
จะให้อภัยพี่ชายได้หรอก! ขายบ้าน เพื่อน�าเงินมาฝากเป็นค่าเลี้ยงดูหนูไว้ที่พ่อกับแม่
ปีนี้เธออายุได้ ๑๖ ปี เธอเป็นนักเรียนเรียนดีล�าดับ พี่เขาบอกว่าพ่อกับแม่จะเลี้ยงดูหนูได้ดีกว่าเขา พี่เขาเชื่อว่า
ที่ ๑ ของห้องในระดับมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ที่ก�าลังจะเลื่อนชั้น พ่อกับแม่จะรักหนูเหมือนกับที่เขารักหนูเช้าวันที่เขาจะ
ไปเรียนมัธยมศึกษาปีที่ ๔ ส่วนพี่ชายบุญธรรมก็ก�าลังเรียน จากหนูไป เขานั่งมองหนูหลับเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง
จะเลื่อนไปเรียนในระดับมัธยมศึกษาปีที่ ๕ ก่อนจะบอกพ่อกับแม่ทั้งน�้าตาว่าป้าครับผมจะต้องท�างาน
ปีต่อมา พี่ชายบุญธรรมต้องสอบเอ็นทรานซ์ พ่อ หาเงินและเอาดีให้ได้ ถึงวันนั้นผมจะมารับน้องของผม
บุญธรรมตัดสินใจเช่าแผงขายผักในตลาด เพื่อหาเงินส่ง ไปอยู่ด้วย ผมฝากน้องด้วยนะครับ”
พี่ชายเรียนต่อ “ตั้งแต่หนูเรียน ป.๔ พี่เสียวเป่าก็ส่งเงินมาให้แม่เสมอ
คืนวันนั้น ขณะที่เธอก�าลังท�าการบ้านอยู่ เกิดรู้สึก พ่อกับแม่ก็ได้เงินของเสียวเป่านั่นแหละ ที่ใช้ในชีวิตประจ�าวัน
หิวน�้าขึ้นมา เธอเดินออกจากห้องเพื่อไปดื่มน�้าที่ห้องรับแขก แม่ขอโทษนะลูก ที่แม่ไม่ได้ให้อะไรกับหนูเลย หนูต้องมา
เธอได้ยินเสียงแว่วออกมาจากห้องของพ่อแม่บุญธรรม ตกระก�าล�าบากกับแม่แท้ ๆ” แม่บุญธรรมพูดอะไรต่อไป
“ผมไม่สน ยังไงผมก็ต้องได้เรียนมหาลัย!” “แกจะเรียน อีกไม่ได้ ได้แต่กอดเธอร้องไห้ ปีนั้น เธออายุได้ ๑๗ ปีพอดี
ได้ยังไง นั่นมันไม่ใช่เงินของเรา เสี่ยวเป้ยเรียนดีกว่าแก “พี่ชายของหนูอยู่ที่ไหน? พี่ของหนูเป็นยังไงบ้าง? หนูจะ
น้องต้องเอ็นฯ ติดมหาลัยที่ดี” เสียงของพ่อบุญธรรมไม่ดังนัก ไปหาพี่เสียวเป่า แม่พาหนูไปหาพี่ได้ไหมคะ?” ค�าพูดที่มัน
แต่ก็พอที่เธอจะได้ยินอย่างชัดเจน “แม่ไม่มีเงินพอที่จะส่งแก อัดแน่นในใจมาเป็นเวลาหลายปี พรั่งพรูออกมาจากปาก
เรียนพร้อม ๆ กันทั้งสองคนหรอก เราไม่ได้มีเงินมากมาย ของเธอ ท�านบแห่งความเกลียดชังมันพังทลายลงมาจน
แกก็รู้” เสียงของแม่บุญธรรมดังขึ้น เสียงของพี่ชายบุญธรรม ไม่เหลืออีกต่อไป
พูดอะไรอีกมากมาย แต่เธอไม่อยากฟังแล้ว เธอรีบเดินเข้าห้อง คนที่เธอคิดมาเสมอว่าขายเธอให้กับพ่อแม่บุญธรรม
ไปด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ยังไง คนที่เธอคิดมาเสมอว่าทิ้งเธอไปโดยไม่ไยดี กลับเป็นคนที่คอย
ก็ต้องให้พี่ชายบุญธรรมเป็นคนเรียน เธอจะไม่ยอมเรียน ส่งเสียเธอมาโดยตลอดเช่นนั้นหรือ! “พี่เสียวเป่าไม่เคยคิด
มหาลัยเป็นเด็ดขาด ที่จะทิ้งหนูใช่ไหมคะแม่? พี่ยังรักหนูใช่ไหมคะแม่?” เงินที่
88 วารสาร
ทหารพัฒนา
